 |
Uwaga! Niniejsze opracowanie stanowi jedynie materiały uzupełniające do szkoleń prowadzonych przez wykwalifikowanych instruktorów. Nie jest to podręcznik do samodzielnej nauki. Nieumiejętne stosowanie zawartych tu technik może stanowić zagrożenie dla Waszego życia lub zdrowia. |
Autoasekuracja podczas zjazdu
Autoasekurację podczas zjazdów stosujemy w kanionach rzadko. Związane jest to z tym, iż zwykle zjazdy kończymy w wodzie, a dodatkowa autoasekuracja może powodować problemy z płynnym wyjechaniem z liny. W przypadku aktywnych przepływów i białej wody dodatkowo w stwarza to ryzyko utopienia się.
Zasadne jest stosowanie autoasekuracji w przypadkach zjazdów wieloodcinkowcych, czyli dużych kaskad podzielonych stanowiskami pośrednimi. Podobnie przydatna jest podczas podczas działań ekiperskich, kiedy zjazd zwykle przerywany jest wielokrotnie.
Podjęcie decyzji o stosowaniu dodatkowej autoasekuracji zawsze jest osobistą decyzją zjeżdżającego.
W przypadku jej zastosowania zawsze zjeżdżamy techniką wysokiego przyrządu zjazdowego, czyli przyrząd zjazdowy wpięty jest do punktu centralnego uprzęży za pośrednictwem około 15cm ekspresa. Węzeł lub przyrząd autoasekuracyjny zakładamy na linie zawsze poniżej przyrządu, zwracając uwagę, iż nie może się o niego opierać. W przypadku kiedy węzeł będzie się stykał z przyrządem, to w trakcie zjazdu będzie automatycznie zsuwany i nie będzie miał szans zadziałania. Aby zapewnić pomiędzy nimi odpowiednią separację węzeł lub przyrząd autoasekuracyjny musimy wpiąć w uprząż poniżej punktu centralnego – zwykle będzie to łącznik biodrowo-udowy lub taśma udowa.
Węzły zwykle stosowane do autoasekuracji to zwykle warkocz, bloker lub francuski, wiązane przy użyciu repa o średnicach 6-7mm.
Przy zjeździe zwracamy uwagę by dłoń nie trzymać na węźle asekuracyjnym (ryzyko jego przetarcia), tylko na linie nad nim, zsuwając go kantem dłoni.
